Je moet er eigenlijk heel vrolijk mee omgaan
Door Wil van Eekeren
Wie door de wijk loopt, zou zomaar een vrouw met een grote lieve hond tegen het lijf kunnen lopen. Op zich nog niet zo bijzonder, maar die vrouw heeft een prachtige systeemcamera van Canon om haar nek hangen, waarmee ze heel mooie foto’s maakt. De vrouw heet Wendy Bruins, en ze vertelde mij onlangs waarom ze zo fotograferend rondloopt:
“Ik ben de wijkfotograaf en mijn opdracht is dat ik straten fotografeer, maar wel dat er een mens bij op staat. Ik ga met hond Pepper aan de wandel, en als ik iets zie wat een leuke foto zou kunnen worden, dan spreek ik mensen aan of ik ze op de foto mag zetten. Vaak willen mensen dat wel. Al die foto’s lever ik aan in een map, waar Mooie Wijken, de Korrespondent of de Gemeente dan foto’s uit mogen halen om te gebruiken.”
Verscheidenheid daarbij is voor Wendy heel belangrijk. “Niet allemaal hetzelfde soort mensen, maar ook iemand in een rolstoel bijvoorbeeld, of iemand met een hond – echt van alles en nog wat.”
“Bijzonder, maar ik ken jou vooral nog als websitebouwer?”
“Klopt. Ik heb al 21 jaar mijn eigen bedrijf: ’Wicemice’. Dan kocht ik geschikte foto’s voor de websites die ik maakte. Maar zes jaar geleden dacht ik: die foto’s moet ik toch zelf kunnen maken. Dus ben ik bij Vrijdag een basiscursus fotografie gaan doen. Eerst vond ik het heel moeilijk – ik ga dat nooit leren, dacht ik. Toen kwam corona, waardoor ik voor mijn bedrijf helemaal geen opdrachten meer kreeg. In die tijd heb ik van mijn spaargeld allemaal fotospullen gekocht, en heb ik via YouTube opnieuw een fotocursus gevolgd. Ik gaf mijzelf toen de opdracht om iedere dag een nieuwe foto op Instagram te posten. Ik leerde daar heel snel van, en bleek er ook echt wel gevoel voor te hebben. Ik kreeg er zelfs zó veel lol in dat ik toen ook nog een officiële foto-opleiding bij De Fotolocatie in Groningen ben gaan doen. Een jaar lang ging ik iedere donderdag weer naar school, waar ik pittige opdrachten kreeg. En nu verdien ik er mijn geld mee.”
Waar Wendy tijdens die opleiding wel tegenop zag was dat ze mensen moest fotograferen. Maar haar docente ging daar heel relaxed mee om. “Zij zei: al fotografeer je dertig keer je voordeur, maakt niet uit.” Dat gaf mij toen wel een gerust gevoel. Maar nu doe ik bijna niets anders dan mensen fotograferen. Ik ben ook over die sociale barrière heen gegroeid, en spreek heel makkelijk mensen aan. Eerder durfde ik dat niet, want je weet niet hoe mensen reageren. Je moet er eigenlijk heel vrolijk mee omgaan, en mensen ook even uitleggen waar het voor is. Dan voelt zelfs een eventuele afwijzing niet vervelend. In het begin liep ik nog met een kaartje ‘Wijkfotograaf’ op. Dat hielp ook wel, maar dat doe ik niet meer.”
Wendy is niet alleen op straat te vinden. “Ik word ook regelmatig door Agnes of Marieke van Mooie Wijken getipt om te komen fotograferen bij bepaalde activiteiten.”
Wil: “Loop jij nu ook echt warm voor bijvoorbeeld bomen in prachtige herfsttinten, dat je dan een extra rondje door de straten loopt?”
Wendy: “Nee, ik ben geen natuurfotograaf. Het klinkt misschien raar maar dat vind ik saai. Om mijn geld te verdienen doe ik het liefst drie onderwerpen: evenementenfotografie, theaterfotografie en basketbalwedstrijden. Mijn zoon basketbalt namelijk, dus fotografeer ik vaak wedstrijden.”
Tot slot vraag ik Wendy of zij wel eens met haar mobieltje fotografeert.
“Nee,eigenlijk nooit, alhoewel je met mobieltjes tegenwoordig ook heel wat kunt. Maar ik heb gewoon altijd mijn systeemcamera bij me.”
Na dit zeer waardevolle gesprek begaven we ons naar het prachtige beeld van Mette Bus, op de rotonde van de Korreweg, waar ik de wijkfotograaf met haar hond mocht fotograferen… – met mijn mobieltje.